بامدادی بود محمود از پگاه

موج میزد لشکرش از کشورش

قرب پانصد پیل در زنجیر داشت

دید در کنجی یکی دیوانه مست

کرد دیوانه ز پیش و پس نگاه

کرد حالی روی سوی آسمان

گفت محمودش مگو این زینهار

کی کنی تو خاصه با پیل و سپاه

بلکه گر شاهی ترا آید بجنگ

پادشاه با پادشاه جنگی کند

حق ترا تنها چنین بگذاشتست

وامده با من بجنگ آویخته

فارغست از شاهی تو ای عجب

با من بیچاره میکوشد مدام

چون شود از درد دلشان بیقرار