گفت ای سرسبزیت زاب حیات

قابل نفس نباتی آمده

حبه حب صد نوی داده ترا

لاجرم سر سبز عالم آمدی

دلگشائی و دل افزائی ز تست

صد بهشت عدن در عالم تراست

گل ز تو بشکفت و ریحان از تو رست

نیست ناری ظاهر از تو بی بهی

درد موسی را بهی آمد پدید

سدرهٔ و طوبی بهم درشان تست

در نماز انگور جنت از تو یافت

آن حنین او چنین خوش از تو خاست

موسئی باید که گوید از عصا

موی در نشو و نما بشکافتی

چون تو داری عود بوئی بردهٔ

یا بساز از داروئی درمان من

نی شکر گفتی نماندش در حیات

روز و شب از شوق مینالم چنین

بعد از آن رخساره چون آبی کنم

سر نهم در زردی و در کاستی

پس فرو ریزم به آخر زردوزار

گه ببرندم بسختی لخت لخت

گاه از داسی تنم بی سر کنند

شرح دادم قصهٔ بس دردناک

زانکه با من رنگ و بوئی بیش نیست

کی گشاید از منت هرگز دری

کرد حال خویش پیش او عیان

از صغار و از کبارش مثل ذات

بیدل و مجنون صغارش آمدند

چون شجر سرسبزی این راه یافت

یا نه شد دیوانه دل در راه او

هرچه دل میخواستش میگفت باز