سوی آن دیوانه شد مردی عزیز

گفت ده روزست تا من گرسنه

گفت دل خوش کن که رفتم این زمانت

گفت غلبه میمکن ای ژاژ خای

گر نیم آهسته کن آواز را

هیچ نگذارد که نانم آوری

دوست را زان گرسنه دارد مدام

چون زجان سیرآید او در درد کار