گفت روزی شبلی افتاده کار

دید آنجا پس جوان دیوانهٔ

گفت شبلی را که مردی روشنی

از زفان من بگو با کردگار

دور کردی از پدر وز مادرم

پردهٔ عصمت ز من برداشتی

کردی آواره ز خان و مان مرا

آتش تو گرچه در جانم خوشست

بستی از زنجیر سر تا پای من

گر ترا گویم چه میسازی مرا

نه مرا جامه نه نانی میدهی

چند باشم گرسنه این جایگاه

این بگفت وپارهٔ شد هوشیار

گفت ای شیخ آنچه گفتم بیشکی

رفت شبلی از برش گریان شده

چونب رون رفت از در آن خانه زود

گفت زنهار ای امام رهنمای

زانکه گر با او بگوئی اینقدر

من نخواهم خواست از حق هیچ چیز

او همه با خویش میسازد مدام

دوستان را هر نفس جانی دهد

هر بلا کین قوم راحق داده است