دایمش نه جامه و نه قوت بود

غرقهٔ دیرینهٔ این بحر ژرف

هرکه میسوزد ز عشق او نکوست

گرد او میگشت گرداب بلا

شادمان دستی بدل ننهاد باز

زیر پای پیل محنت پست بود

ای خدا بازت دهم آخر جواب

پس وصیت کردش و بنشاند او

برکش از بهر کفن پیراهنم

پس برون کن این دل پرخون من

بر خط از خون دلم بنویس پاک

مرد و مشتی خاک و آبت باز داد

با تو بگذاشت او جهان رفت از میان

وز جهان جان ستان آزاد شد

دایماً جان و جهان را تو بسی

بی تو ای جان و جهان جان و جهان

مذهبم الجار ثم الدار بس