صوفئی رادید یک روزی نظام

گفت از من هرچه میخواهی بخواه

گفت چون از حق نخواهم هیچ چیز

گفت اگر چیزی نمیباید ترا

آن نفس خالص که با حق باشدت

آن نفس گر یاد آری از نظام

صوفیش گفت اینت مرد بی خبر

نقد من گردد مرا بیرون کند

چون من آنجا در نگنجم بیشکی

گنج موئی نیست کس را آن زمان

من چو برخیزم در آن ساعت ز راه