روز و شب سر در جهان آورده بود

در جهان میرفت جانی شیفته

خویش را نعلین آهن ساخت او

ای عجب نعلین آهن سوده کرد

آهن نعلین او بی دلنواز

هم نیافت از هیچ راهی گرد او

بر سر هر راه او خطی سیاه

گر فرو آئی بدین ره تو تمام

هم برآئی عاقبت زین راه باز

گر فرو آئی بدین راه عظیم

یا ازین جابرنیائی جاودان

گر فرود آئی بدین راه هلاک

نه نشان از تو بماند نه خبر

زین چه فانی تر بود آننیز هم

کار جز نومیدی جاوید نیست

این بگفت و شد در آن ره والسلام

در عبادت بی طبیعت رفتن است

ور سیم خواهی حقیقت آمدست

محو گردی تا که دم خواهی زدن

تا ابد نابود گردد والسلام

پس بدیگر گام محو حق شود

در نگنجد گر همه موئی بود