داشت عزم باغ و قصد سبزه زار

همره ایشان سماع و باده بود

سخت در تقوی و در معنی تمام

وانچه دید او هم بریخت و هم شکست

کرد نصر الیاس را حاضر مگر

گفت ای نصرک چه افتادست هین

گفت این شاهی ز که بودت بگو

گفت آن من ز رب العالمین

گفت از عالم منم وین درهٔ

نه مرا در چشمآید عالمی

نه بترسم از بلا چون تو سلیم

خوش بود کان خون بحق برساندم

در جهان چیزی ازین بهتر بود

زانکه بوی خون ازو آید ترا

محو شد از گفت او آشفتنش

حاجتی خواه از من و آزاد باش

گفت البته بباید خواست هم

بود استاده غلامی بس ضعیف

گفت حاجت زوست نه از پادشاه

زوچه خواهی حاجت آخر شرم دار

کز تو خواهم با خداوند جهان

گفت میباید که این دم پادشاه

زانکه اینم در سمرقندست وام

پس باشتر با سمرقندش برید

من چنان خواهم که این گندم براه

در سمرقندش بری با دلخوشی

زانکه با من در رهی همره نئی

آبله گیرد همه پایم تمام

بار بر سر تا بجای دور من

کاین قدر بارت اگر بر گردنست

ور بری دانم که تا چندش بری

تا ابد بر گردن تست ای عجب

باچنین باری چه سازی بر صراط

تا بود یک گردهٔ نان خوردنت

بر صراط حق قدم نتوان زدن

ترک شاهی گفت و اهل راز گشت

گر بود بر آسمان خاکی بود

میکند سود و زیانی میکشد