بود عبداللّه طاهر در شکار

بود در راهش پلی جای نشست

اسب عبداللّه سر بر زد ز راه

خشمگین شد سخت عبداللّه ازو

گفت ای نادان چکارت اوفتاد

قصهٔ دادش بدست آن پیرزن

مانده در زندان تو خوار و اسیر

میبسوزد جان من از درد او

پیرم و رفته بآخر روز من

خورد سوگند از سر خشم آن امیر

برنیارم من ز زندان هرگزش

پیره زن گفت ای امیر کاردان

گر تو بر کاری خدا هم نیز هست

من کنون با او گذارم کار خویش

تا درچون حق جهانداری بود

تن زدم جان سوخته رفتم ز جای

این سخن بر جان عبداللّه زد

خورد سوگندی دگر آن مهربان

تا نیارند آن پسر را سوی من

شد بزندان مرد و آوردش سوار

خلعتش بخشید وگفت آن سرفراز

پس منادی میکنند از چپ و راست

این چنین کاری که کوهی کاه کرد

گر تحمل هست نیکو از یکی