سالک آمد پیش خاک بارکش

هر کجا سریست در هر دو جهان

توخمیر دست قدرت بودهٔ

چون ز چارارکان بحق رکنی تراست

گرچه بار و رنج داری از برون

در کنارت گنج بینم صد هزار

هر کرا گنجی بود خاصه غریب

چون تو میدانی که هستم راز جوی

بر دل مستم دری بگشای تو

زین سخن چون خاک راه آگاه شد

گفت آخر من که باشم در جهان

من ندارم هیچ جز افسردگی

بر نهاد من قضا بگشاد دست

اولم از خاک ره برداشتند

من زنومیدی چنین افسردهام

گاو را چون دشمن من میکنند

بر تن خود بار دارم همچو کوه

گرچه گشتم ذره ذره زیر پای

روز و شب از درد این افسردهام

آنچه بر من رفت از ظلم و فساد

در مضیقی بس خطرناکم ازین

مردگان را جمله در من مینهند

من میان مردگانم بیخبر

زندگی کی یابی از مرده دلی

سالک آمد پیش پیر پاک زاد

پیر گفتش هست خاک بارکش

گر تحمل میکنی چون خاک تو

ذرهٔ گر تو تحمل میکنی

هرکه او موئی تحمل خوی کرد