دزد در شد یافت درویش آگهی

هیچ جز بادش نمیآمد بدست

خنده آمد زان سبب درویش را

خنده چون میآیدت بس ابلهی

نیست جای خنده جای ماتمست

زانکه برگرمابه دیدستی توشیر

حیز از مرد دلیر آید پدید

رستمی کار مخنث کی بود

تو چه سنجی خوی کرده در خیال

اولین و آخرین را جاودان

آنگهی آن بحر را سر بر نهد

چون نخواهی بد که خواهی بود تو

بیخبر از خاتمت وز سابقت

نه ز آخر ذرهٔ پایان پدید

بیخبر از جسم و جان نه این نه آن

نفس غالب تن قوی جانی ضعیف

بود حیرت عشق با او یار گشت

میکند از پرموری غیرتم

زهد عقل و عشق جانم از کجاست

ور همه دانم کجا دانستهام

کل نادانی من حیرانی است

جملهٔ افسردگی از مردگیست

دختر جمشید بی کابین دهند

خاصه کاستسقای اودقی بود