شد بر فرعون ابلیس لعین

پس نمود آن ریگ مروارید باز

گفت گیر این ریگ و گوهر کن تو نیز

پس زفان بگشاد ابلیس لعین

زشتم آید گر گدائی میکنی

هر زمان ریشی مرصع بر نهی

با چنین ریشی چو گردی گرم تو

با چنین قدرت درین افکندگی

چون تو هم پیسی و هم کل تا بگوش

نفس کافر را که در هر ساعتش

غرقهٔ بهر خطر میبینمش

آنچه با من این سگ شوم آن کند

نیست چون من خویش دشمن هیچکس

آنچه بر من میرود بر کس نرفت

دولتم چون خشک میغی بود و بس

تن که یک درد مرا مرهم نکرد

ای دریغا جان بتن در باختیم

تشنه میمیریم در طوفان همه

هم زمان عیش را سوری نماند

درد را مرهم کجا خواهیم کرد

خون شد آهن زانکه این دردش بخاست

تا نگردی نقطهٔ درد ای پسر

هرکه او در دیدهٔ خود خار نیست

میروی چون کافر درویش او

چون زدین و دل تهی داری سرای

چون ترا در خانه جای ماتمست