در وثاق احمد خضروبه رفت

مینیافت او هیچ از آن دیوانه گشت

کرد دل برنا امیدی عزم در

میروی بر ناامیدی باز گرد

دم مزن تا روز روشن از نماز

در نماز و ذکر و استغفار شد

خواجهٔ آورد صد دینار زر

شیخ گفت این خاصهٔ مهمان ماست

این جزای یک شبه اخلاص تست

اشک میبارید جانی پر طلب

توبه کرد از دزدی و از ره زنی

کرده بودم از جهالت ره غلط

آنچه در عمری نیابم یافتم

رستم از دزدی و گشتم بی نیاز

نیکبختی یابم اندر دو سرای

نیست کار الا که فرمان بردنم

شد مرید شیخ و مرد کار گشت

نیست کس را بر خدا هرگز زیان

چون زنان در زینت و زیب آمدی

آسیا بر نه که شد آبت بدر

هرنفس صد آسیا گردان کنی

آن بده از دست تا اینت بود

بار آنت از پشت باز افتاد نیز