گفت یک روزی همایی میپرید

سر بسر در سایهٔ او تاختند

تا ایاز آمد بر مقصود شد

پس دران سایه میان خاک راه

آن یکی گفتش که ای شوریده رای

گفت سلطانم همای من بسست

چون بدانستم که کار اینست و بس

سر نپیچم هرگز از درگاه او