سالک سلطان دل درویش زاد

گفت ای جان پرور خلق آمده

هرکه عمری کامران دارد زتست

ره بسوی جان بحرمت میبری

رفت و روب صحن جانها هم ز تست

آتش افروز جوانی هم توئی

تو سلیمان را ببالا بردهٔ

عادیان را تو ز بن برکندهٔ

هم ترا لطفست و هم قوت بسی

تو بسی گردیدهٔ گرد جهان

چون ز سالک باد این پاسخ شنید

گفت من خود بر سر پایم مدام

خاک بر سر دارم و بادی بدست

در بدر میگردم و میجویمش

من درین ره سخت حیران آمدم

این زمان بر باد دادم خوب و زشت

گر ازین مقصود یابم بوی من

ور نخواهم یافت بوئی یک نفس

آتشم در دل فتاده زین غمست

گر جهان صد باره پیمایم بسر

تو بیفشان باری از من دامنت

سالک آمد پیش پیر مقتدا

پیر گفتش باد خدمتگار جانست

راحت او انس و جان را شاملست

طیب افتادست و طیبی دارد او

هرکه اورا یوسفی گم کرده نیست

یوسفی در مصر جان داری مقیم

گر نسیم او نیابی یک نفس

گر دو عالم خصم تو افتد مقیم

گر همه عالم شود زیر و زبر