بود شهری بس قوی اما خراب

صد هزاران منظر و دیوار و در

دید مجنونی مگر آن شهر را

در تحیر ایستاد آنجایگاه

نیمروز آنجایگه منزل گرفت

سایلی گفتش که ای مجنون راه

سخت سرگردان و غمگین ماندهٔ

گفت ماندم در تعجب بیقرار

وانگهی پر خلق بودست این همه

آن زمان کاین بود شهر مردمان

وین زمان کاینجا شدم من آشکار

من کجا بودستم آخر آن زمان

من نبودم آن زمان و ایشان بدند

می ندانم این سخن را روی وراه

کس چه میداند که این پرگار چیست

چون بسی رفتم ندیدم پیش باز

هیچ دل را جز تحیر راه نیست