داشت اندر خانه اسحق ندیم

دایماً هر روز پیش از آفتاب

چون نمیشد تشنگی و آب کم

دید روزی خواجه او را بیقرار

خواجه گفتش کیف عیشک ای غلام

در میان دو بلا افتادهام

هست از یک سویم آبی بی قیاس

دجله را خالی بکردن روی نیست

در میان دجله و تشنه مدام

در میان دین و دنیا ماندهام

نه ز دینم میرسد بوئی تمام

من نه این نه آن ز راه افتاده باز