هر دو عالم وقف یک یک بند داشت

سرکشان را سرنگونی کرده بود

شور در دریای جانش اوفتاد

از میان خلق آمد با کنار

پیش آن مه پارهٔ آفاق شد

شمهٔ برگفت با جانان خویش

میندانم تا که جان آنگه برم

کزوصال من دری بگشایدت

نه بقصدی بود خود ناگه بریخت

از سر سوزن همه برچین ز خاک

بامن آنگه دست در گردن کنی

برنچیدست ای عجب یک ارزنی

درجوالش کرد آن زن از محال

جان بخواهدداد و جای آنش هست