روز و شب گردنده گرد شاخسار

شاخ خواهی نرم باش و خواه سخت

بر سلیمان گشت عاشق مدتی

هر دمش بی صبری از اندازه شد

سوی او دزدیده میکردی نگاه

پس بحیلت باز بر میدوختی

کرد از آن یک خواندن عاشق ترش

چون توئی عشق مرا کی لایقی

تا ز وصلم چشم گردد روشنت

تو مراو من ترا تا جاودان

نه مرا باشی تو و نه من ترا

نه ترو نه و خشک ونه کوژ و نه راست

مست میگردد بگرد شاخسار

میکند آن چوب هرجائی طلب

از چنین چوبی کجا یابد نشان

این چنین چوبی همی جوینده باز

هیچ چوبی درجهان این عز نداشت

کاین چنین چوبی نیابی باز تو

سوی تو یک ذره پیغامی بس است

تا ابد جز نام ازو کس را چه سود