گفت ای شیر حق و فحل رجال

در درون بیرون قرآن این زمان

دوستان راداد فهمی نیک نیک

در کلام او سخن گویند راست

زبدهٔ کل ممالک آمدست

می بگویم فهم کن اسرار او

از لوش شد جمع و زماء مهین

تاکند سرگشتگی برخود درست

ساخت ازخون رحم خود را طعام

جسم این بودت که گفتم جان مپرس

همچوخاکی در میان خون فتاد

یعنی اومید چنان پاکی مدار

یعنی این نورت نخواهد داد دست

یعنی از سرگشتگی چون گوی گرد

یعنی از خون خوردن آغاز اوفتاد

یعنی از فرقت قدم کن سرنگون

یعنی اشک افشان که هستی شیر خوار

یعنی اکنون عیش کن تلخ و سیاه

یعنی از طفلان نیاید هیچ کار

یعنی این شاخیست از دیوانگی

یعنی از پیر خرف دولت مخواه

یعنی او بوئی نیافت از جان پاک

جان نیابد باز میرد هیچ هیچ

کی توانی خواند مردم خویش را

هست مردم سرقدس و جان پاک

نطفهٔ را کی کنند آخر سجود

تا شود این مشت خاکت جان پاک

درد باید برد بی درمان بسی

داروی این درد بی درمانیست

در نگر تاچند در پیش است راه

تا قیامت مست لایعقل بود

می نیاساید زمانی روز و شب

در رساند تن بجان پیش از اجل

زانکه یک دم سر نمیپیچد ز راه

بهتر از هفتاد ساله طاعتت

سرنگون چون حلقه بر درمانده

نه طریق خود نکو میآمدش

نه خوش از زنار نه از دلق هم

نه ز خود دیده کسی درویشتر

نه بد ونه نیک نه عز و نه ذل

نه تن ونه جان و نه توحید نیز

نه بسی نه اوسطی نه اندکی

نه رفیقی نه کسی نه محرمی

نه تنی نه مهری و نه کینهٔ

وین تحیر را نه پائی نه سری

نه کم از یک ذره از پایان بیان

نه کسی گوینده از آیندگان

نه ز کار خفتگان جان را اثر

نه میان مشغله مردی پدید

نه یکی را درد و نه درمان تمام

راه را در هر قدم چاهی پدید

نه شریعت دیده جز تقصیر کس

جمله در معلول و علت مانده

جمله در یغمای عالم آمده

آن یقین دارد ازین این شک از آن

وان دگر از حیله روباهی شده

وآن دگر از حرص چون مور آمده

وآن دگر چون موش پر حیلت شده

وآن دگر از سوختن خام آمده

وآن دگر فریاد خواهی چون غراب

وآن دگر از شرک بد چشم آمده

وآن بحیض شحنگی راضی شده

وآن دگر چون عین معلول آمده

وآن چو گرگی بانگ دریدن زده

وآن دریده جمله برخود چون پلنگ

وآن چو مرغی در هوا پر کرده باز

و آن پری جفتی چو کژدم آمده

و آن چو شداد از بهشت افراختن

وآن چو هامان گاوریشی کاسه لیس

و آن ز اجره حجره تا در فجور

و آن ز گرمی همچو آتش بیقرار

و آن ز کری ناشنیده یک سخن

و آن لژن طبعی چو برکه آمده

و آن همه از کبر معجون ساخته

و آن ریا و عجب را محرم شده

و آن ریا را از هوا سودا زده

و آن چون طفلان صد هجا برخوانده

و آن چو داسی حرف علت در میان

مانده در ادرار همچون بول خویش

خلق مجلس دست زن او پای کوب

باسری هر یک چو غرقاوآمده

اشتهاشان بوده صادق نیز هیچ

راست چون در سرکه سوهان درشت

لیک چون فرزین بهرگوشه زده

هم عزیزان نقطهٔ خواری شده

شاهبازان بار کش گشته همه

صوف جسته پنبه کرده صوف را

تن زده تابوکه روز آید بشب

گفته راز خویش با دیوار باز

هر دلی از شبهه در چاهی دگر

سفسطی در نفی عالم مانده

پیشوایان را چو خود پنداشته

شبهه را اسرارو دانش کرده نام

و آن بمنطق در شده بهر حیل

و آن منجم گشته از بهر علو

لیک نه تحصیل را تفضیل را

حلقه کرده گرد جان از بام ودر

صد جهان میدید چون دریا بجوش

اوفتاده جمله در گرداب حق

ترک عقل و شبهه و اشکال کرد

در بی بر تختهٔ دینار ریخت

با سر غربال پیری آمدش

عالمی اختر ازو ره یافته

در جهان عشق مستغرق شده

هم سری در سرمدیت باخته

تا بپایان رفته در در بام بام

در مکان نه در مکانی مانده

ذرهٔ نادیده هیچ از هیچ لون

در میان و از میان بیرون شده

غایبی پیوسته حاضر آمده

واو خود از سرگشتگی خود نفور

سینهٔ او بحر اخضر آمدست

خواه پاک و خواه گو ناپاک میر

راه رو را میبباید راهبر

گر همه شیری فرود افتی بچاه

بی عصاکش کور را رفتن خطاست

تو طلب کن در هزار اندر هزار

نه زمین بر جای ماند نه زمان

ننگ خلقان دیده در خلقان شده

آسیا از قطب باشد بر قرار

کی تواند گشت بی قطب آسمان

قفل دردت را پدید آید کلید

از برای درد درمان میکنند

چون نهٔ بنده تو فرمان کی رسد

کی کند آتش ترا افروخته

جان دهی اومید جانان باشدت

خویش را در پیش او افکنده یافت

از میان جانش شد حلقه بگوش

کافتابش در تنورستان فتاد

عشق آمد عقل و حشمت میگریخت

در گلستان دل سالک شکفت

وز دو چشم خون فشان باران بدید

همچو برقی خنده میزد بی قرار

این نبود از کسب او این هدیه بود

کفر بگریخت و هدایت در رسید

در دل دریا شود در خوشاب

بحر را در عمرها یک در بود

هر یتیمی مصطفا بودی مقیم

در رهش افکند پیر نامدار

تو مخسب اینجا کن آنچت گفتهاند

خواب با گور افکن و بیدار باش

همچو تو این غم بسی را اوفتاد

تو بیک ذره نمانی بسته باز

تا ابد آنجا بمانی خسته تو

بلبل جان ترا مازاغ بس

بار میکش خار میخور گوش دار

همچو آتش آمد از سودا بجوش

برهنه خود را بدریا درفکند

سر براه بی نهایت در نهاد

طفل ره شد عقل پیراموز او

صد هزاران قلزم پرخون بدید

صد فلک میگشت در پهلوی او

صد بهشت و دوزخ اندر پیش داشت

لاشه مرده راه دور افتاده بار

ور بسی پر زد کسش نگشاد پر

میکشید و میبرید و میپرید

ور بپیشان رفت شد پایان ز دست

ور همی شد هر دمش میراندند

او همه میجست هیچی اوفتاد

وز خرد یکبارگی بیگانه گشت

بال و پر مرغ مستی باز کرد

جان جانی کفرو ایمان منی

آن همه بر جان خود بی من نهی

دامن خود در چنین گردی کشم

این قدر دانم که میخوانم ترا

ور بخندم گوئیم بگری مخند

ور بخفتم خواب دیگر بینیم

ور نخواهم کرد خواهی گفت کن

ور نخواهم خورد خواهی گفت خور

با تو چتوان کرد نتوان کرد هیچ

نه ترا دشمن توان گفتن نه دوست