آن مریدی پیش شیخ نامدار

شیخ اورا گفت ای بس ناتمام

زآنکه هرچش آن تو خوانی آن نه اوست

گر توصد دریا در آشامی بزور

تو مباش آخر چنان کز جرعهٔ

هفت دریا نوش کن پس در زحیر

تشنهٔ او میر گر تو زندهٔ

کاسهٔ چندین ملیس ای بوالعجب

هرکه آبستن نشد از درد این

ذرهٔدرد خدا در دل ترا

خلق در هر نوع و هر راهی که مرد

من درین پستی درین دردم مقیم

زنده زین دردم بدنیا هر نفس

در قیامت مونسم این درد باد

گر بهشتی باشم و گر دوزخی

هرکرا این درد نیست او مرد نیست

خالقا بیچارهٔ کوی توام

ای جهانی درد همراهم ز تو

رنج برد کوی تو رنجی خوشست

هرچه میخواهی توانی کرد تو

گر نماند درد تو عطار را

درد توباید که جان میسوزدش

درد تو باید دلم را درد تو

درد چندانی که داری میفرست

دل کجا بی یاریت دردی کشید

خالقا تا این سگم در باطنست

یا بحکم شرع در کارش فکن

از خودی این سگ خودبین بسم

تو بسی داری چو من در هر پسی

در میانم چون کشیدی از کنار

در میان راه تنها ماندهام

ای کس هر بی کسی بس بیکسم

گر من بی کس ندارم هیچ کس