کیست حق را و پیمبر را ولی

آفتاب آسمان معرفت

نه فلک را تا ابد مخدوم بود

قرة العین امام مجتبی

تشنه او را دشنه آغشته بخون

آن چنان سرخود که برد بی دریغ

گیسوی او تا بخون آلوده شد

کی کنند این کافران با این همه

صد هزاران جان پاک انبیا

در تموز کربلا تشنه جگر

با جگر گوشهٔ پیمبر این کنند

کفرم آید هرکه این را دین شمرد

هرکه در روئی چنین آورد تیغ

کاشکی ای من سگ هندوی او

یا درآن تشویر آبی گشتمی