نور چشم مصطفی و مرتضی

جمع کرده حسن خلق و حسن ظن

روی او در گیسوی چون پر زاغ

در مروت چون جهان پرپیچ دید

جد وی کز وی دو عالم بود پر

در نمازش بر کتف بنشاندی

این چنین عالی اب و جد کان اوست

زهر را با جد خود شد این پسر

آن لبی کو شیر زهرا خورد باز

چون توان کردن گذر که زهر را

نام خصمش گرچه پرسیدند باز

نوش کرد آن زهر و غمازی نکرد

زهر شد زیر وبر افکند از زبر

لخت لختش از جگر خون اوفتاد

سرخدید از خون جان صد جای او