شعرگرام - پایگاه شعر و ادب پارسی
شمارهٔ ۷۰
عطار
عطار( باب چهل و هفتم: در معانیی كه تعلق به شمع دارد )
99

شمارهٔ ۷۰

شمعی که ز سوز خویش بر خود بگریست
این خنده به سر بریدنش باری چیست
در عشق چو شمعِ مرده میباید زیست
پس در همه کس چو شمع روشن نگریست