تو خدا را از یقین خود شناس

بعد از آن خود را شناس و اصل خویش

هرچه گوئی و کنی تو در جهان

هرچه تو از دید آن نقصان کنی

هرچه گوئی در نصیحت ای پسر

رو توقدر مردمان نیک دان

تو بکن دانای نیکو اختیار

تا مسیح روح تو دانا شود

چون سخن گوئی تو نیکو گو سخن

تو زبخل و از تکبّر دور باش

جهد کن علم معانی را شناس

ای پسر در گوش گیر این پندها

از صفای علم لطف محض باش

روز بهر حق تو جان خویش باز

رو تو اهل دل طلب نه اهل کل

اهل دل آنست عشق یار داشت

در الم نشرح چه گفته رو بدان

هرکه از قرآن حق بیدار شد

هرکه با قرآن رود قرآن شود

هر که او در مغز قرآن راز یافت

هرکه او با فقر باشد همنشین

هر که دارد این مراتب یار ماست

ای پسر در گوش گیر این پند من

هرکه پیوندی بود اصلی بود

ای پسر میدان که غیر دوست نیست

ای پسر گر بشنوی پند پدر

چون پسر بشنید این پند از پدر

گفت بد کردم ز لطف ای رهنما

من بدم چون طفل نادان درجهان

من از این کیش بدان برخاستم

بعد از این حکم شما بر جان ماست

هرچه فرمائی تو ای پیر طریق

پند پیران بهتر از عمر دراز

پند پیران بهتر از بخت جوان

پند پیران همچو اسم اعظم است

پند پیران مرهم جانی بود

پند پیران باشدت چون پیشوا

پند پیران آفتاب بی زوال

پند پیرانست فتح الباب دین

پند پیرانست بحر موج زن

پند پیرانست خود اسرار فاش

گفت عطّارت که بیخوای گزین

هر که با شب همنشین شد نور شد

هر که با شب همنشین شد روز شد

هر که با شب همنشین شد یار دید

هر که با شب همنشین شد او ولی است

رو تو روز و شب توکّل آر پیش

تو توکّل کن بدرگاه الاه

نفس شوم تو بود شیطان تو

رو ز نفس شوم بگذر ای پسر

جملهٔ مردان که دین دار آمدند

از سر نفس و هوا برخاستند

هرکه از نفس و هوا بیزار شد

هرکه او از دین بدین محکم ستاد

هرکه رفت او راه ایشان راه یافت

از وفا گردی تو از اهل صفا

این وفا خود خاص خاصان خداست

این وفا جبریل و احمد را بود

بوی این معنی ز خاک من شنو

یا شنو از مظهر معجز نما

در وفا حبّ علی دارم بدل

جوهر ذاتم ز مشکلهای اوست

گر بدانی شد وفای تو درست

این وفا هرکس ندارد خارجی است

ناصبی چون خارجی بی دین شده

این جماعت دشمنان حیدرند

تیغ لعنت بر سر دشمن بزن

چون تو در راه وفا ارزنده ای

پند ما را یاد گیر ای پور تو