کز بهشت آدم چرا بیرون فتاد

چون به فردوسی فرو آورد سر

کای بهشتت کرده از صد گونه بند

سر فرو آرد به چیزی دون ما

زانک نتوان زد به غیر دوست دست

جای بی جانان کجا آید به کار

گر همه آدم بود افکنده شد

کاولین چیزی دهند آنجا جگر

زان جگر خوردن ز سرگیرند باز