نقش پرش صد چه بل که صد هزار

هر پر او جلوه ای آغاز کرد

چینیان را شد قلم انگشت دست

رفت بر من از قضا کاری نه نیک

تا بیفتادم به خواری از بهشت

تخت بند پای من شد پای من

رهبری باشد به خلدم رهنمای

بس بود اینم که در دروان رسم

بس بود فردوس عالی جای من

تا بهشتم ره دهد باری دگر

هر که خواهد خانه ای از پادشاه

خانه ای از حضرت سلطان به است

خانهٔ دل مقصد صدق است و بس

قطرهٔ خرد است جنات النعیم

هرچ جز دریا بود سودا بود

سوی یک شبنم چرا باید شتافت

کی تواند ماند از یک ذره باز

وانک جان شد عضو را با او چه کار

کل طلب، کل باش، کل شو، کل گزین