اوفتاد از لشگر خود برکنار

خار وی بفتاد وی خارید سر

خار او افتاده و خرمانده

یار خواهی، گفت خواهم ای سوار

من کنم سود و ترا نبود زیان

لطف نبود از نکو رویان غریب

برد حالی دست چون گل سوی خار

رخش سوی لشگر خود راند باز

با خری می آید از پس خارکش

تا ببیند روی من آن روی او

ره نماند آن پیر را جز پیش شاه

چون برم راه اینت ظالم لشگری

هم بسوی شاه رفتن راه دید

چون بدید او را، خجل شد پیرراه

در عنایت اوفتاد و در عنا

کرده ام محمود را حمال خویش

چیست کار تو بگو در پیش من

خویشتن را اعجمی ره مساز

روز و شب در دشت باشم خارکش

می توانی گر مرا نانی دهی

نرخ کن تا زر دهم، خارت به چند

کم بنفروشم ز ده همیان زر

این دو جو ارزد، زهی ارزان فروش

زین کم افتد این خریداریست نیک

خار من صد گونه گلزارم نهاد

هربن خاری به دیناری خرد

تا چو اویی دست بر خارم نهاد

چون ز دست اوست صد جان ارزد این

ناتوانم، روی چون آرم به راه

این چنین ره پیش نامد هرگزم

من بمیرم در نخستین منزلش

وین چنین کاری نه کار هرکسیست

بس که خونها زین طلب در جوی شد

وانک او ننهاد سر، بر سرفتاد

چادری در سرکشیدند از حیا

گر کنم عزمی بیمرم زارزار

تا به کی داری تو دل دربند ازین

خواه میرو خواه نی، هر دو یکیست

خلق می میرند در وی در به در

زار می میرند در دنیا به درد

به که در عین نجاست زار زار

گر بمیرم این دم از غم هم رواست

یک خطا دیگر همان انگار هست

به ز کناسی و حجامی بود

تو کمش گیر این مرا کمتر غم است

چون نظر آری همه سوداکنی

چون رسی آنجا تو چون نرسید کس

به که دل در خانه و دکان نهم

یک نفس از خود نگردیدیم ما

چند ازین مشت گدای بی نیاز

برنیاید جان ما از حلق پاک

مرد او کو محرم این پرده نیست

زنده ای از خلق نامرد ره است

چون زنان دست آخر از دستان بدار

کار اینست این نه کار سرسریست

هرک دارد برگ این گو سر درآر

جان آن کس راز هستی دل گرفت

سرنگون از پرده بیرون افکند

بکشدش وانگاه خواهد خون بها

ور دهد نانش، به خون باشد خمیر

عشق بیش آرد برو هر لحظه زور

کی خورد یک لقمه هرگز بی خبر