پاک دینی گفت مشتی حیله جوی

پیش از این این بی خبر را بر دوام

برگ ریزان شاخ بنشانی چه سود

هرک را آن لحظه گردانند روی

دیگری گفتش که من زر دوستم

تا مرا چون گل زری نبود به دست

عشق دنیا و زر دنیا مرا

گفت ای از صورتی حیران شده

روز و شب تو روز کوری مانده

مرد معنی باش در صورت مپیچ

زر به صورت رنگ گردانیده سنگ

زر که مشغولت کند از کردگار

زر اگر جایی به غایت در خورست

نه کسی را از زر تو یاریی

گر تو یک جو زر دهی درویش را

تو به پشتی زری با خلق دوست

ماه نو مزد دکان می بایدت

جان شیرینت شد و عمر عزیز

این همه چیزی به هیچی داده تو

لیک صبرم هست تا در زیر دار

در جهان چندانک آویزت بود

غرق دنیا هم بباید دینت نیز

تو فراغت جویی اندر مشغله

نفقه ای چیزی که داری چار سو

هرچ هست آن ترک می باید گرفت

چون ترا در دست جان نتوان گذاشت

گر پلاسی خواب گاهت آمدست

آن پلاست خوش بسوز ای حق شناس

گر نسوزی آن پلاس اینجا ز بیم

هرک صید وای خود شد وای او

وا دو حرف آمد، الف واو ای غلام

واو را بین در میان خون قرار