کس بسوی او کجا می برد راه

در مخنث خانه ای دیدش کسی

چشم تر بنشسته بود و خشک لب

این چه جای تست آخر بازگوی

در ره دنیا نه مرد و نه زنی

نه زنی در دین نه مردی چند ازین

شرم می دارم من از مردی خویش

ریش خود دستارخوان راه کرد

کرد بر استادگان عزت نثار

خویشتن را از بتی باشی بتر

بتگری باشی که او بت می کند

ور تو مرد ایزدی، آزر مباش

از مقام بندگی برتر مقام

مرد حق شو، عزت از عزی مجوی

چون نمایی خویش را صوفی به خلق

خویش را زین بیش سرگردان مدار