کان سلیمان داشت در انگشتری

و آن نگین خود بود سنگی نیم دانگ

زیر حکمش شد همه روی زمین

جملهٔ آفاق در فرمان بدید

هم بنا بر نیم دانگ سنگ داشت

زین قدر سنگ است دایم پای دار

بازماند کس به ملکی هم چنین

آفت این ملک دیدم آشکار

بعد از این کس را مده هرگز دگر

می کنم زنبیل بافی اختیار

آن گهر بودش که بند راه شد

با بهشت عدن گردد آشنا

کی چو تو سرگشته را تمکین کند

جز برای روی جانان جان مکن

جوهری را باش دایم در طلب