کبک بس خرم خرامان در رسید

سرخ منقار وشی پوش آمده

گاه می برید بی تیغی کمر

گفت من پیوسته در کان گشته ام

بوده ام پیوسته با تیغ و کمر

عشق گوهر آتشی زد در دلم

تفت این آتش چو سر بیرون کند

آتشی دیدی که چون تأثیر کرد

در میان سنگ و آتش مانده ام

سنگ ریزه می خورم در تفت و تاب

چشم بگشایید ای اصحاب من

آنک بر سنگی بخفت و سنگ خورد

دل در این سختی به صد اندوه خست

هرک چیزی دوست گیرد جز گهر

ملک گوهر جاودان دارد نظام

من عیار کوهم و مرد گهر

چون بود در تیغ گوهر بر دوام

نه چو گوهر هیچ گوهر یافتم

چون ره سیمرغ راه مشکل است

من به سیمرغ قویدل کی رسم

همچو آتش برنتابم سوز سنگ

گوهرم باید که گردد آشکار

هدهدش گفت ای چو گوهر جمله رنگ

پا و منقار تو پر خون جگر

اصل گوهر چیست سنگی کرده رنگ

گر نماند رنگ او سنگی بود

هرک را بوییست او رنگی نخواست