194
حکایت خواجه ای که عاشق کودکی فقاع فروش شد
خواجه ای از خان و مان آواره شد
وز فقاعی کودکی بی چاره شد
شد ز فرط عشق سودایی ازو
گشت سر غوغای رسوایی ازو
هرچ او را بود اسباب و ضیاع
می فروخت و می خرید از وی فقاع
چون نماندش هیچ، بس درویش شد
عشق آن بی دل یکی صد بیش شد
گرچه می دادند نان او را تمام
گرسنه بودی و سیر از جان مدام
زانک چندانی که نانش می رسید
جمله می برد و فقاعی می خرید
دایما بنشسته بودی گرسنه
تا خرد یک دم فقاعی صد تنه
سایلی گفتش که ای آشفته کار
عشق چه بود سر این کن آشکار
گفت آن باشد که صد عالم متاع
جمله بفروشی برای یک فقاع
تا چنین کاری نیفتد مرد را
او چه داند عشق را و درد را