غرق آتش شد کسی کانجا رسید

وانک آتش نیست عیشش خوش مباد

گرم رو سوزنده و سرکش بود

در کشد خوش خوش بر آتش صد جهان

ذره ای نه شک شناسد نه یقین

خود چو عشق آمد نه این نه آن بود

مرتدی تو، این به دندان تو نیست

وز وصال دوست می نازد به نقد

لیک او را نقد هم اینجا بود

کی تواند رست از غم خوارگی

در مفرح کی تواند دل فروخت

تا بجای خود رسد ناگاه باز

می تپد تا بوک در دریا فتد

عشق کامد در گریزد عقل زود

عشق کار عقل مادر زاد نیست

اصل عشق اینجا ببینی کز کجاست

سر ببر افکنده از مستی عشق

با تو ذرات جهان هم راز شد

عشق را هرگز نبینی پا و سر

مردم آزاده باید عشق را

مرده ای تو، عشق را کی لایقی

تا کند در هرنفس صد جان نثار