زو یکی پرسید کای صاحب قبول

گفت من از حق نمی آیم به سر

گرنه در حق جان و دل گم دارمی

آن نه من بودم که در سجده گهی

بر زمین خونم روان شد از بصر

آنک او را این چنین دردی بود

چون نبودم تا که بودم خودشناس

تو درین ره نه خدا و نه رسول

تو کفی خاکی درین ره خاک شو

چون کفی خاکی سخن از خاک گوی