از خروش خلق خالی دید شهر

شب شده از پرتو او مثل روز

هر یکی کار دگر را خاسته

کس نمی جنبید در صحرا و دشت

گفت یا رب در دلم افتاد شور

این چنین خالی ز مشتاقان چراست

هر کسی را راه ندهد پادشاه

کز در ما دور باشد هر گدا

غافلان خفته را دور افکند

تا یکی را بار بود از صد هزار

بال و پر پرخون، برآوردند به ماه

درد می دیدند درمان ناپدید

کاسمان را پشت بشکستی درو

هیچ می سنجد درو بی هیچ شک

طاقت آن راه هرگز یک زمان

جمع گشتند آن همه یک جایگاه

جمله طالب گشته و به خرد شده

بی ادب نتوان شدن در پیش شاه

بر بساط ملک سلطان بوده ای

موضع امن و خطر دانسته ای

هم بسی گرد جهان گردیده ای

چون تویی ما را امام حل و عقد

پس بساز این قوم خود را ساز راه

زانک نتوان کرد بر جهل این سلوک

می بباید راه را فارغ دلی

تا کنیم از بعد آن عزمی درست

بستریم این شبهت از دلهای خویش

در میان شبهه ندهد نور باز

بی دل و تن سر بدان درگه نهیم

بر سر کرسی شد و آغازکرد

هرک رویش دید عالی بخت شد

صف زدند از خیل مرغان سر به سر

تا کنند آن هر دو تن مقری به هم

غلغلی افتاد ازیشان در جهان

بی قرار آمد ولی مدهوش شد

کس نه باخود بود و نه بی خود پدید

پرده از روی معانی بازکرد

تو بچه از ماسبق بردی به حق

در میان ما تفاوت از چه خاست

قسم تو صافی و دردی آن ما

چشم افتادست بر ما یک دمی

هست این دولت مرا زان یک نظر

زانک کرد ابلیس این طاعت بسی

لعنتی بارد برو هر ساعتی

پس منه طاعت چو کردی بر بها

تا سلیمان بر تو اندازد نظر

هرچ گویم بیشتر زان آمدی