یکی پرسید از آن صاحب اسرار

کجا آغاز باشد دیگر انجام

کجا است اوّلم تا بازدانم

بدو گفتا اگر هستی خبردار

بجز خود هیچ منگر تا بدانی

به بین کین هر دو عالم در تو پیداست

ز آغاز فلک در دار اوّل

معطّل ماندهٔ در خویشتن باز

برون از تو که باشد هم تو باشی

تو باشی گر تو اندر اصل اوّل

از آن خود را نمییابی در اینجا

اَزَل را با ابد بینی چو عطّار

توئی آغاز و انجامت بدیده

ندیدی کار اینجا و ندیدی

دوبینی پیشه کردی مانده احول

ترااصل از یکی موجود پیداست

چو از یکی ترا مفهوم گردد

ترا معلوم اینجا نیست پیدا

ترا آغاز اگر خواهی که یابی

یکی حرفست اگر خواهی که اینجا

اَزَل را با اَبَد بنگر یکی حرف

ترا گر صرف نیکو آید ای یار

حقیقت لا بتو محو و توئی حرف

در اینجا بینی از اینجا بدانی

نظر کن لانگر در جوهرت باز

در اینجا جمع کرده هر دوعالم

یکی صورت ز خود کرده عیانی

نهاده اندر او را زحقیقت

یکی اصلست صافی صورت یار

عدد پندار یکی از هزاران

همه در صورت آدم عیانست

چو آدم جان جان در وی نظر کن

همه اشیا ز آدم گشت پیدا

اگر آدم نبودی اصل آن ذات

همه چون بنگری اندر یکی بین

همه درتو شده اینجا ببین باز

اگر آغاز خواهی هفت گردون

نظر کن در درونت نه فلک تو

دگر در صورت از حال حقیقت

تو اصلی در یکی وندر یکی گم

تو از بحری که پایانی نداری

تو جانی در تو جانانست بنگر

تو جانان بین کجاآغاز و انجام

سرانجام آن طلب کان اصل بود است

سرانجام ار در این جا یافتی تو

سرانجامت بدو خواهی رسیدن

بهرزه خورد باشی غم بعالم

دمی در هر دو عالم در دمید است

دو عالم در یکی آیینه پیداست

جمال یار ما پیداست روشن

سراپای فلک آیینه بگرفت

تو اندر سیر خودهر لحظه بنگر

توئی پیدا و اشیا درتو پیداست

در اینجا در تو شد پیدا حقیقت

بوقتی کاندر اینجا پاک گردی

همه اصلست کین جا با عَدَد شد

عددداری کنون در صورت خود

عدد بردار تا لا بنگری تو

تو برتر عالم از دوعالم هستی ای دوست

تو مغزی از دوعالم برگزیده

تو مغزی پوست اینجا مغز کرده

تو مغزی این زمان عطّار مانده

تو مغزی لیک گر آگاه گردی

بسی گفتیم اینجاگه ز هر مغز

زهر معنی حکایت باز گفتیم

چو دانستی توئی انجام و آغاز

همو باشد که اینجا باز آید

ولی این راز اینجا گفتنی نیست

کسانی کاندر این سر باز دیدند

مقام پختگی حاصل کن ای یار

از آن اینجایگه خامی بمانده

یکی جامی تو از سرّ الهی

بری از روغن اینجا مانده پرنور

بنور تو همه عالم نموداست

بنور تو همه عالم پدیداست

توئی جام عیان از عین مصباح

نه جانی نه تنی هم جان و هم تن

که چونی جان و تن هم تن و هم جان

اگر یکی شوی جانان شوی باز

اگر خوهی که گردی در یکی لا

یکی شو این زمان لوحی رها کن

برون و اندرون دیدار یار است

برون و اندرون اصلست دریاب

الاّ ای جان و ای دل چند گوئیم

تو پیوندی کنون در جان عطّار

تو پیوندی کنون در جانم ای جان