مگر سلطان دین محمود پیروز

که از چه رشک آید در جهانت

چنین گفت او که در رشکم همه جای

دلم از رشکِ سنگت می بنالد

اگر هرگز دهد این دولتم دست

چو رویم در کف پای تو باشد

اگر روی ایاز آید ترا جای

چو نه سر می خرد یار و نه دستار

ندیدی آنکه رُستم از گزستان

به باطن هرچه بتوان کرد میکن

بدستان و بحیلت پیش می رو

مگر راهی بدستان بازیابی

اگر با همدمت یک دم بهم تو

تو بنگر کو کجا و تو کجائی