نوشته در قصص اینم عیان بود

که بودی چل هزارش از غلامان

قلاده جمله را زرّین ولیکن

ملایک چشم بر کارش گشادند

که او مشغول چندین گوسفندست

گر او مستغرق ربّ جلیلست

بجبریل امین حق گفت برخیز

که تا چون بینی او را در ره ما

چو مردی گشت روح القدس محسوس

خلیل الله چون بشنیدش آواز

بدو بخشید ثُلثی گوسفندان

بگو یکبار دیگر نام یارم

دگر ره گفت روح القدس آنگاه

بدو بخشید آن تاج بلندان

دگر ره گفت نام حق دگر بار

دگر ره گفت قدّوسی بآواز

بدو بخشید یکسر گوسفندان

درآمد جبرئیل و گفت ای پاک

مرا این گوسفندان نیست در خور

که جبریل امین در هیچ بابی

خلیلش گفت آگاهی ازین راز

بدو جبریل گفت از من شبانی

خلیلش گفت من نیز این همه پاک

خطاب آمد ز حق سوی ملایک

که چون جبریل نام ما ندا کرد

یقین تان شد که او جز بنده نبوَد

ملایک باز گفتند ای خداوند

پس آنگه کرد حق از راهِ خوابش

پسر را چون برای کُشتن آورد

برآمد از ملایک بانگ و فریاد

ولیکن ایمنی او بخویشست

چنان تقدیر رفت از غیبِ دانش

بآخر چون بآتش شد گرفتار

که هان در خواه هر حاجت که داری

اگر از غیر حاجت خواه باشم

من از غم فارغم بشنو سخن راست

ملایک چون مقام او بدیدند

کالهی، پاک جسم و پاک جانست

چنان در حکم تو دیدیم نرمش

بهشتی گشت دوزخ از دل او

گرش خوانی خلیل خویش شاید

گر از دین خلیلت رهبری نیست

گرت بی سیمیَست و بی زری هم

عجب داری که نمرودی چنان شد

که گر کاریت ناگه کوژ گردد

چنان در چشم آید خشم و کینه ت

ترا چون کر گس و صندوق هم هست

چو هر دم می رسد صد تیرِ انکار

تو پس در کارِ خود نمرودِ خویشی

توئی در بندِ افزونی بمانده

چوعمرت رفت آخر چون کنی تو

همه عمرت زیان بودست ای دوست

چو همت جای مردی یک قراضه ست

توانگر را پیمبر مُرده خوانده ست

چو سگ از پس مکن چندین جهانی

ترا این نفس همچون گبرِ زردشت

بکاری گر نمی داریش مشغول