یکی شه زادهٔ خورشید فر بود

مگر آن شاه بهرِ شاه زاده

بخوبی در همه عالم مَثَل بود

سرائی را مزّین کرد آن شاه

سرائی پای تا سر حور در حور

ز بس شمع معنبر روی در روی

ز بحر شعر وصَوت رود هر دم

ز سوق سبع الوانش اتّفاقا

عروسی این چنین جشنی چنین خوش

نشسته منتظر یک خلدِ پر حور

مگر از شادئی آن شاه زاده

ز بس کان شب بشادی کرد می نوش

بجست از جای سرافکنده در بر

دران غوغا ز مستی شد سواره

نه پیدا بود در پیشش طریقی

مگر از دور دَیری دید عالی

چنان پنداشت آن سرمستِ مهجور

ولی آن دخمه گبران کرده بودند

دران دخمه چراغی چند می سوخت

نهاده بود پیش دخمه تختی

یکی زن بود پوشیده کفن را

چنان پنداشت از مستیِ باده

ز مستی پای از سر می ندانست

کفن از روی آن نو مرده برداشت

چو زیر آهنگ را در پرده افکند

شبی در صحبتش بگذاشت تا روز

همه شب منتظر صد ماه پیکر

چو ناپیدا شد آن شه زادِ عالی

پدر بر خاست با خیلی سواران

همه ارکانِ دولت در رسیدند

پدر چون دید اسپ شاه زاده

پسر را دید با آن مرده بر تخت

چو خسرو با سپاه او را چنان دید

پسر چون پارهٔ با خویش آمد

گشاد از خوابِ مستی چشم حالی

گرفته مردهٔ راتنگ در بر

بجای آورد آنچ افتاده بودش

چو الحق قصّهٔ ناکامش افتاد

همه آن بود میَلش از دل پاک

ولیکن کار چون افتاده بودش

مرا هم هست صبر ای مرد غم خور

دران ساعت بدانی و به بینی

چو ابرهیم در دین بت شکن باش

که ابرهیم چون آهنگِ آن کرد

ترا گر امتحان خواهند کردن