بمرغ خانگی آنگه چنین گفت

دمی نگذاردت بی آب و دانه

که تابر تو نیابد دشمنی دست

چنین بد عهد از بهر چه چیزی

ترا جز بی وفائی نیست پیشه

چو تو نشنیده ام نامهربانی

ز پیش خویش بفرستد بصد کار

بزودی هم بر ایشان رسم باز

که پیشه می کند بیگانگی را

جواب باز داد اندر زمان باز

نه بینی باز کُشته سر نگون سار

به پای آویخته سینه دریده

ازان بیزار گشتم این یقینست

چه بهتر، خاک بر سر جاودانه

برای کشتنم می پرورد نیک

بسی کفر از چنین مهر و وفا به

روانست آسیا برخون مردان

که در خاک افکنی پروردهٔ ناز

چه خواهد بود جز خون خوردن ما

که پنهان می کنی در خاک و در چاه

وفا ازتو طمع کردن وفاتست

وفات آخر مرا در گور انداخت

برای چیست گردان بام تا شام

مرا در خون بگردانید صد بار

نمی دانم سراپای جهان من

که سر از پای و پای از سر ندانم

چگونه لاف دانش می توان زد