که نیست این بس عجب از گوسفندان

که تا بُرّند سرهاشان بزاری

ازان سوی مقابر چون روانند

که او هم علم دارد هم طلب داشت

بخواهندش بریدن سر درین راه

نمی جنبد خوشی ساکن نشستست

که چندین طفل عالم در شکم کُشت

بسی شیرند تن در گور داده

که او جز رستمی سُهراب کُش نیست

که او زالیست سر تا پای دستان

بِنِه این تیغ را ناکام گردن

که گر سیلی خوری در گردن تست

که تا فربه شوی وخورده گردی