که ملک عالمش زیر نگین بود

که بودش از همه عالم گزیری

ز شرقش تا بغربش پادشاهی

که اجری خوارهٔ درگاه بودند

که حالی می رود بر من پریشان

نمی دانم که این از چه سبب خاست

که هر وقتی که باشم نیک غمناک

ز دست تُرکِ غم آزاد گردم

چو در وی بنگرم غمگین شوم سخت

نشستند آن بزرگان خردمند

بسی خونابه حسرت بخوردند

بیک ره برنگینی عزم کردند

که آخر بگذرد این نیز هم زود

بملک آن جهان شد هر که زندست

بابراهیمِ ادهم اقتدا کن