بذوالقرنین گفت آن مردِ درگاه

که عالم جمله پُر آشوب کردی

نهادم راست باقی ماند یک نیم

که تا آن نیمهٔ دیگر کنم راست

ترا رگ راست می باید نهادن

بنه رگ راست، چون عالم نهی راست؟

چو راه گور گیری مور گردی

ولی درگور سالی صد هزارست

که هم در گور به گر خانه سازی

ز کَسری جبر نپذیرد سر انجام

چه گر بر فرقِ گردون خانه دانند

ازین خانه بدان خانه شب و روز؟

دمی در خانهٔ آرامشان نیست

ولی در خانهٔ هم مات گردند

درو میری چو کِرم پیله ناگاه

فرود آید بآخر خانه بر تو

مکن دل تنگ از ویرانهٔ خویش

که هم این بگذرد هم آن چو بادی