مگر می رفت محمود جهاندار

کشیده پشتهٔ کرباس دربند

جوابش دادگازر کای شهنشاه

چو زین جمله ترا ده گز پسندست

چو این بشنید گریان گشت ازو شاه

رخ از خورشید چون انگشت کرده

شهش گفتا همه خشتت بچندست

چو ده خشتت ازین جمله تمامست

وبال تست اگر خوبی وگر زشت

ز دنیا این دو چیزت هم وثاقست

ترا زین کار اگر سودی رسیدست

ز نف شوم بگذر با خردساز

چو تو از ملک جز یک دم نداری

چو شه بشنود گفت آن دو تن را

بسی بگریست تا بی خویشتن شد

بسی زر داد آن دو مهربان را

چو قسمت این دو چیزست از زمانه

اگر تو بر فلک بهرامِ زوری

وگر از پرده رخشانی چو یاقوت

بترس ای گورخان از گورخانه

بنه رگ راست تا این کوژ رفتار