براهی در دو کس را دید با هم

بیک جَو می نیامد کارِ او راست

که هست این کار را بیرون شو از من

بیک جَو این بِنَدهم این بندهم

چو مرغی میزد از دهشت پَر و بال

ز مردانش یکی در پیش آمد

چه افتادت که افتادی چنین تو

بدل گفتم مگر گفت ابنِ ادهم

بیک جو این ادهم آمد آواز

دل بیدار خود آن را نیوشد

حدیث نیک شان باری شنیدی

فنا شو در حدیث و قالِ مردان

بوَد قایم مقامت قرصِ خورشید

ترا اینجایگه منزل نبودی

ره این چار چیز آسان سپُرد او

شب و روزت بلای خویش ازانست

بمیر از خویش اندر زندگانی

که در گیتی نمائی بود بسیار

که مغز تُست و حسّ تست چون پوست

همه درجامِ عقل تو عیانست

هزاران امر و نهی و حکم و تکلیف

ازین روشن ترت هرگز چه جامست