که بودت بدرقه اول بدرگاه

که یک ذره نداشت از تشنگی تاب

گمان بردی سگی دیگر معین

بجَستی از لب آن آب در تگ

ز اندازه برون شد انتظارش

که تا شد آن سگ دیگر نهانی

خود او بود آن حجاب، از پیش برخاست

یقینم شد که من خود را حجابم

سگی در راهم اول رهبر آمد

حجاب تو توئی از پیش برخیز

ترا بندی گران بر پای باشد

که از گهواره بردندی بتابوت

که از گهواره در تابوت ره یافت

میا با خود دگر این می نمامت

که هست آن بیخودی نورٌ عَلی نور

ز یک یک عضو برخوردار گردی

ازو گوئی وزو بینی همه چیز