حسن در بصره استاد جهان بود

مگر هشتاد سال آتش پرستی

بنام آن گبر شمعون بود در جمع

چو بیماریِ او از حد برون شد

بدل گفتا که باید رفت امروز

چه گر گبری ز بی سرمایگانست

شد القصّه حسن نزدیکِ شمعون

سیه گشته ز دود آتشش روی

زبان بگشاد شیخ و گفت ای پیر

همه عمر از هوس بر باد دادی

بیازردی خدای خویشتن را

تو پنداری کز آتش سود دیدی

مکن ای خفته تا یابی رهائی

چرا از آتشی دل می فروزی

دران آتش که یک ذرّه وفا نیست

گر آتش را وفا بودی زمانی

تو کآتش می پرستی روزگاریست

ولی من کز دل و جان حق پرستم

که تا آگه شوی تو ای گنه کار

بگفت این و در آتش برد دستی

چو دست شیخ دید آن گبر فرتوت

بتافت از پرده صبح آشنائی

حسن را گفت شیخا این چه حالست

که من آتش پرستی پیشه دارم

درین معرض که جان بر لب رسیدست

چه سازم چارهٔ کارم چه دانی

زبان بگشاد شیخ و گفت ای پیر

پس آنگه گفت شمعون کای نکوکار

اگر تو این زمانم یار گردی

که حق عفوم کند بی هیچ آزار

من ایمان آرم و با راه آیم

حسن بنوشت خطی و نکو کرد

دگرباره بگفت ای شیخِ دین دار

که بنویسند بر این خط گواهی

حسن فرمانِ آن گبر کهن کرد

خط آورد و بشمعون دادآنگاه

چو خط بستد حسن را گفت ای پیر

مرا چون پاک شستی در کفن نِه

بگفت این و برآمد جانِ پاکش

نهادند آن خطش در دست آنگاه

نخفت آن شب حسن در فکر می بود

بدل می گفت زیرک اوستادم

دلیری کردم و از جهل بود آن

چو می ترسم که من خود غرقه می رم

چو محرومم ز ملکِ آب و گل من

درین اندیشه بود او تا سحرگاه

چنان درخواب دید آن شمع ایمان

ز عزِّ پادشاهی تاج بر سر

لبی خندان رخی تابان چو خورشید

حسن گفتش که هین چونی درین دار

سرای من بهشت جاودان کرد

کنون تو از پذیرفتاری خویش

حسن گفتا چو گشتم باز هشیار

اگر درمان کنی درمان چنین کن