یکی دیوانهٔ بی پا و سر بود

دلش بگرفته بود از خلق وز خویش

زبان بگشاد کای دانندهٔ راز

ترا تا کی ز بُردن و آوریدن

مرا گوئی چو رفتی زین جهان تو

چو جانم بی جهان ماند از جهان باز

نمی دانم که درمانم چه چیزست

ندارد چاره این بیچارهٔ خویش

فرو رفتم بهر کوئی وسوئی

بسی گرد جهان برگشته ام من

ز بستان الستم باز کندند

ازان سر گشته و گم کرده راهم

از آنجا کامدم بی خویش و بی کس

اگر آنجا رسم ورنه درین سوز

دلم پُر درد و جانم پُر دریغست

اگر پایم درین منزل بماند

ز کوری پشت بر اسرار کردیم

خرد دادیم و خر طبعی خریدیم

اگر دل هم درین سودا بماند

چه سود از عمر چون سودی ندیدیم

دلا چندم کُشی چندم گدازی

چو دردت هست، مردی مرد بنشین

چو از دردی تو هردم سرنگون تر

چو شمعم هر زمان بر سر نهی گاز

اگر از پای افتم گوئیم خیز

اگر نزدیک وگر از دور باشم

ندارم از ده و مه دِه نشانی

چو بو ایّوب خود را خانهٔ ساز

که تا ناگاه مهد مصطفائی

اگر تو کافری ایمانت بخشد

ترا چون پیر رهبر دستگیرست

چو از حق پیر مرشد مطلق آمد