که هستی نایب دارالخلافه

سریر ملک روحانی تو داری

فضای قدس دارالملک پاکست

زمین و آسمان پیوستهٔ تست

ز دیده دور و اندر عین دیده

همه از بهر نامت یک علامت

خلایق را بصد صورت صفت بخش

کند هر ذرّه ات صد آفتابی

ز ذرّاتت یکی عرش مجیدست

چه گویم من که معلومی همیشه

که از اثبات و نفی ما برونی

کجائی، نزد رب العالمینی

چه گویم راستی و پیچ هم تو

که شد عمر از دم تو مجمر خاص

پسر داری شش و هر یک یگانه

که اندر فن خود هر یک جهانیست

یکی شیطان و درموهوم رایش

یکی علمست و معلومات جوید

یکی توحید و کل یک ذات خواهد

حضور جاودان آنگاه یابند

ز لطفت گشت عالم پر لطیفه

سفر در سینهٔ خود کن چو عالم

که گردت در نیابد چرخ گردان

زمانت والضُّحی ولیلة القدر

ولی انگشترین کرده در انگشت

چو ابرهیم هفت اعضا بصر باش

چو عیسی زن نَفَس در عشق دمساز

همی ازجام جان خور آب حیوان

بر ادریس بنشین کیمیا ساز

ز نور مصطفی یابی مدد تو

سخن گفتن کنون باشد حلالت

که خالی نیست دو گیتی ز کن هیچ

که از کن هست گشت از لاتکن نیست

که فخر انبیای مرسل آمد

کلیم او کلام کردگارست

کجا بودی ز عزّت روح مطلق

شب معراج سلطان سخن بود

نکاحست و طلاق و بیع هم هست

سخن بودست اصل عهد و میثاق

وگر محسوس وگر معقول گوئی

وگر محسوس وگر معلوم گیری

وگر چیزیست ممکن یا محالت

محیط از لفظ آمد لوح محفوظ

در انگشت سخن چون موم باشد

بصد گونه توان کردن عبارت

که او کل سخن آمد ز اسما

سخن خواه و سخن پرس و سخن گوی